Norwegia to jednak piękny kraj. Dzisiaj dotarliśmy do Narviku omijając z braku czasu wcześniej planowane Tromso. Nocujemy znowu w domku, za 700 NOK.

Krajobrazy oglądane w czasie drogi zapierały dech w piersiach. Norwegia to chyba najpiękniejszy kraj, jaki do tej pory widziałem. Urzekły mnie białe szczyty gór wpadające hukiem niezliczonych wodospadów wprost do morza. Tak wyglądają norweskie fiordy.

Mam nadzieję, że jutrzejsze wrażenia będą równie fantastyczne – jedziemy na Lofoty.

Rano odwiedziliśmy Muzeum Wojenne w Narviku. Miłym gestem jest tam specjalne traktowanie Polski (wiele eksponatów związanych jest z udziałem polskich żołnierzy w walkach) i polskich turystów (polskie opisy eksponatów i skrypt po muzeum). Po zwiedzeniu muzeum pojechaliśmy na południe, w stronę archipelagu Lofotów.

Wszystko co słyszałem i czytałem o Lofotach to prawda. Gdy zjechaliśmy z promu (140 NOK za auto + 2 osoby) oczom naszym ukazał się prawdziwie bajkowy widok. Wysokie góry otaczają jeziorka i zatoki, na których wyrastają maleńkie wysepki. A wszystko to tonie w zieleni. Miła odmiana po ponurej Północy.

My trafiliśmy na samo południe archipelagu, do Å, miejscowości chwalonej w paru czytanych przez nas opisach wypraw. Faktycznie, miejsce jest bardzo spokojne, ma swój urok, ale zdecydowanie nie jest to najpiękniejsze miejsce na Lofotach. Mamy za to dość tani (500 NOK) i bardzo dobry rorbuer. Jest to tradycyjna, charakterystyczna dla Lofotów, malowana na czerwono chata rybacka. Położona ona jest nad samym morzem, tuż obok muzeum stockfisha, gdzie mamy wolne wejście i kawę od właściciela – firmy Å-Hamna Rorbuer.

Niestety, pogoda jest zła. O ile, gdy przypłynęliśmy na wyspy było słońce i 20 °C, to potem ochłodziło się do 11 °C i zaczęło mocno padać. Teraz już nie pada, ale jest zimno, niebo jest zachmurzone i wieje przeraźliwy wiatr. Mam nadzieję, że jutro będzie lepiej – planujemy zostać na Lofotach do piątku.

W ogóle pogoda jest największym problemem. Codzienne leje, codzienne świeci też zresztą słońce. Pogoda jest bardzo kapryśna, niestety nie jest to Południe, gdzie pogoda jest gwarantowana. Tutaj trzeba liczyć się z zimnem i deszczem.

Wczoraj pogoda była i tak dobra. Od rana mocno pada i wieje silny wiatr. Siedziby w domu i smętnie patrzymy przez okno na szare niebo. Planujemy dalszą podróż mając nadzieję na polepszenie pogody.

Postanowiliśmy nie odpuszczać i, jeśli pogoda się nie poprawi wcześniej, zostać tu do niedzieli, zamiast planowanego wcześniej piątku.

Idzie ku lepszemu. Nie, żeby od razu przestało padać, ale deszcz zelżał, a i wiatr jest słabszy. Parę razy nawet słońce błysnęło. Oczywiście wykorzystaliśmy tą okazję do spaceru.

Z nadzieją czekamy jutra.

Nareszcie. Dzisiaj pogoda się poprawiła, rano popadał jeszcze lekki deszcz, ale po południu wyszło nawet słońce.

Korzystając z okazji przejechaliśmy się po południowej części Lofotów robiąc trochę zdjęć. Słońce zmienia świat i miejsca, które do tej pory wydawały się nam nieciekawe, w słońcu pokazały swój urok. Nam również polepszył się humor i w dobrym nastroju, choć z żalem opuścimy jutro Lofoty.

Znowu przekroczyliśmy koło podbiegunowe, tym razem w drodze na południe. Śpimy 50 km na południe od Mo i Rana, w hotelu za 690 NOK.

Rano na Lofotach znowu pogorszyła się pogoda. Na szczęście udało się nam wykorzystać chwile dobrej pogody i wyjechaliśmy z Lofotów zadowoleni, z nadzieją na powrót w przyszłości.

Do Moskenes, skąd odpływa prom do Bodo przyjechaliśmy 3 godziny wcześniej. Na nasze szczęście, ponieważ kolejka była już spora, mimo, że sezon miał zacząć się dopiero wkrótce. Na przyszłość trzeba będzie rezerwować bilet – dzień wcześniej do godz. 15., w piątek na weekend i poniedziałek. Prom kosztował 661 NOK (samochód z kierowcą i pasażerem).

Rejs do Bodo był spokojny i trwał niespełna 3.5 godziny. Natomiast pierwsze 50 km drogi w stronę Trondheim było ciężkie z powodu dużego ruchu i ograniczeń prędkości. Za to później było super – pusta droga ograniczenia prędkości do 80 – 90 km / h pozwoliły nam przejechać do wieczora jakieś 300 km.

Krajobraz był bardzo urozmaicony. Nuda w okolicach Bodo, górzyste lasy przed i za kołem podbiegunowym (kiedyś warto by się było tutaj zatrzymać), prawdziwa arktyczna wyżyna w okolicach koła podbiegunowego i piękne fiordy koło Mo i Rana. Ogromne wrażenie zrobiło na nas miejsce, gdzie jedna górska rzeka wpadała do drugiej. Obie grzmiały wodą z topniejącego w górach śniegu, a ich połączenie tworzyło żywioł niesamowity, prawdziwą white water.

Pogoda nieco lepsza niż na Lofotach, mgła nad wodą i chmury, z których czasem wychodziło słońce.
Na jutro planujemy Trondheim, Molde, “Drogę Trolli”. Jak wszystko pójdzie dobrze, będziemy spać w Geiranger.

Nigdy więcej samochodem do Norwegii! Jazda po tym kraju to koszmar, gorzej jest chyba tylko w Polsce. Wąskie i kręte drogi, brak autostrad oraz ograniczenia prędkości do 80 km / h poza miastem, a przy tym ogromne odległości czynią ten kraj praktycznie nieprzejezdny. Mały ruch niewiele pomaga, gdy godzinami jedzie się za kamperem czy samochodem z przyczepą. W ten sposób dzisiaj, zamiast planowanego Geiranger trafiliśmy do hotelu w Batnfjordsøra, 50 km od Molde, ok. 150 km od Geiranger.

Po drodze zwiedziliśmy urocze Trondheim, gdzie widzieliśmy katedrę i fajne muzeum przy niej. Niestety, na fiordach znowu przywitał nas deszcz i chmury. Jak do tej pory codziennie mieliśmy większy lub mniejszy deszcz i wygląda na to, że pogoda mocno zepsuła nam wakacje. W kraju, którego atrakcją jest przyroda, deszcz, mgła i chmury zarywające tą pogodę niweczą wszystko. Ale nie przesadzajmy, zostało nam jeszcze parę dni wakacji.

Lepsza pogoda i od razu lepsze wakacje i lepsze humory.

Dzisiaj w końcu trafiliśmy do Geiranger i nocujemy na super kempingu przed miasteczkiem. Domek kosztuje 650 NOK, ale za to mamy z niego super widok na fiord. Chętnie zostalibyśmy tu dłużej, ale niestety czas goni.

Tutejsze fiordy są wspaniałe – wysokie góry pomiędzy które wdziera się gładka jak lustro tafla wody. Do tego kolor tej wody jest jakże różny od tego, do którego przywykłem – ta tutaj ma kolor intensywnie zielony.

Bardzo trudno stwierdzić, czy fiordy są ładniejsze niż wcześniej widziane Lofoty. W pewnym sensie są one do siebie podobne – połączenie gór i wody. Główna różnica jest w skali. Fiordy są ogromne, majestatyczne, natomiast na Lofotach zarówno woda jak i góry są mniejsze, a jednocześnie bardziej urozmaicone. Fiordy są jak symfonia, Lofoty jak barokowy koncert kameralny.

Zanim jednak trafiliśmy do Geiranger, widzieliśmy sporo innych, nie mniej ciekawych miejsc. Pierwszym była Ściana Trolli (Trollveggen) – największa w Europie pionowa ściana. Niestety zwykli śmiertelnicy mogą ją oglądać tylko z dołu, skąd robi mniejsze wrażenie niż na to zasługuje.

Nieco dalej, jadąc tą samą drogą, jest most kolejowy Kylling (Kyllingbru) i wodospad. Niezwykle urocze miejsce, warto było nadłożyć kilka kilometrów aby tam się znaleźć.

Przejechaliśmy również słynną Drogą Trolli (Trollstigen – Drabina Trolli). Wspina się ona zygzakami po prawie pionowej skale na wysokość 858 m.

Dzisiejszy dzień zaliczamy zdecydowanie do udanych – ładna pogoda, mało jeżdżenia, dużo zwiedzania. tak powinien wyglądać każdy dzień naszych wakacji.

Kolejny udany dzień, który zaczął się od spojrzenia na Geirangerfiord z góry. Aby tego dokonać, wróciliśmy kilka kilometrów tą samą drogą, którą wczoraj przyjechaliśmy. W górze jest platforma widokowa, z której widać fragment fiordu z miasteczkiem Geiranger.

Jeszcze bardziej ekscytująca jest jednak położona na przeciwko, wysoka na 1,500 m Dalsnibba. Na szczyt ten można wyjechać samochodem, uiściwszy oczywiście drobną opłatę. Już sam wyjazd z poziomu morza na 1,500 metrów drogą, która pnie się niezliczonymi serpentynami zapiera dech w piersiach, jednak widok, który roztacza się z góry na fiord leżący 1,500 m niżej jest bajeczny.

Drugą dzisiejszą atrakcją był lodowiec, a właściwe jedno z jego ramion – Brikksdalsbreen. Szliśmy do niego 45 minut w strugach ulewnego deszczu, przemokłem dosłownie do ostatniej nitki, tak, jak mi się to nie zdarzyło od dzieciństwa – kurtka okazała się dużo mniej wodoodporna niż podawał jej producent, a namoknięte spodnie stały się tak ciężkie, że spadały mi do kolan. Warto jednak było, majestat lodowca był niesamowity, a szczególne wrażenie zrobił na mnie jego kolor – biały, wpadający w niebieski.

Jadąc przez góry w pewnym momencie wjechaliśmy w chmurę, tak jak wlatuje w nią samolot. Niezwykłe wrażenie, szczególnie biorąc pod uwagę, że stało się to na wąskiej i krętej drodze. Cóż, niskie chmury oglądamy tutaj już prawie 2 tygodnie.

Dzisiaj nocujemy w Ballastrand nad Sognefjorden. Camping nie jest tak pięknie położony jak ten w Geiranger, ale również jest nad fiordem, a do tego jest tańszy (490 NOK). Zresztą fiord również wydaje się nie dorównywać temu w Geiranger, ale jutro przyjrzymy się mu bliżej.

Powoli kończą się nasze wakacje, a mi zaczyna się robić z tego powodu smutno. Śpimy w Beitostolen, w okolicach parku Jotunheim, który zamierzamy odwiedzić jutro. Domek jest bardzo przytulny, kosztuje 550 NOK.

Dzisiaj rano przeprawiliśmy się na południowy brzeg Sognefiorden. Sam fiord jest dużo brzydszy od Geirangerfjorde, aczkolwiek w okolicach Aurland prawie dorównuje mu urodą.

Pierwszą odwiedzoną miejscowością był Vik z kościołem słupowym (stavkirke) z XII w. Później minęliśmy Flam, skąd wyrusza słynna górska kolejka. Niestety, brak czasu nie pozwolił na skorzystanie z przejażdżki.

Następny był Aurland, skąd pojechaliśmy górską drogą Aurlandsvangen. Kilka kilometrów od miasteczka, jadąc tą drogą jest górujący nad Aurland punkt widokowy z niesamowitą panoramą fiordu, porównywalną z wczorajszą Dalsnibbą. Później droga wiedzie przez surowe, wysokogórskie okolice.

Kolejny, bardzo słynny zresztą kościół słupowy widzieliśmy w Burgund. Miejsce to zresztą, a właściwe wysoka opłata związana z wejściem do tego kościółka – ok. 80 zł w przeliczeniu na naszą walutę, za osobę – nasunęło mi trochę przemyśleń związanych z podejściem Norwegów do turystów. Miałem wrażenie, że oni znakomicie zdają sobie sprawę z atrakcyjności turystycznej swego kraju i bezwstydnie to wykorzystują. Jednak w inny sposób niż Grecy, Hiszpanie czy Włosi, którzy o turystów zabiegają i o nich dbają. Norwedzy nie potrzebują turystów, poradzą sobie bez nich. Nie ma tam wielkich hoteli, jakie spotyka się na Południu. w ogóle infrastruktura turystyczna jest bardzo, powiedzmy, subtelna. Więc jeśli już jacyś turyści zdecydują się do nich przyjechać, deptać ich śliczne góry i płoszyć ich włochate renifery, to niech za to zapłacą odpowiednie, horrendalne opłaty. Norwedzy do tego deptania nie przyłożą ręki, co więcej utrudnią inwazję turystów nie budując dróg i pobierając co rusz różne haracze. Na pierwszy rzut oka jest to wkurzające, ale później zauważa się, że to ma sens. Norwedzy traktują swoją przyrodę jako bogactwo naturalne, nie eksploatując go nadmiernie i utrzymując system w równowadze. Dlatego ta przyroda będzie wieczna, a ci, którzy mimo wszystko zdecydują się tu przyjechać, zaznają spokoju i harmonii z naturą jak chyba nigdzie indziej w Europie. A jak się nie podoba, zawsze można pojechać na Ibizę, czy do Chorwacji.