Większość spytanych osób, a już na pewno 100% spytanych mężczyzn, na pytanie z czym im się kojarzy Meksyk odpowie bez wahania, że z tequilą. Dlatego, jak tylko trafiła się okazja, pojechaliśmy do mekki smakoszy wódki z agawy, miasteczka Tequila położonego godzinę jazdy autobusem od Guadalajary. Jadąc tam widzieliśmy plantacje agawy, z której wytwarza się słynny napój.

Sama miejscowość jest bardzo ładna, wygląda jak typowe meksykańskie miasteczko. Kolorowe domy, mężczyźni chodzący w kapeluszach i to, co czyni to miasto słynnym na cały świat – fabryki tequili. Zwiedziliśmy słynną gorzelnię José Cuervo, gdzie zobaczyliśmy, jak wygląda proces produkcji tego napoju. Fajna sprawa stać w miejscu, gdzie w beczkach jest przechowywanych milion litrów tego napoju. Przy okazji dowiedziałem się sporo o gatunkach i sposobie picia tequili. Oczywiście sposób z limonka i solą jest wynalazkiem gringo, żaden szanujący się Meksykanin tak tego nie pije. Tequila powinna być pita podobnie jak nasza wódka, ale nie schłodzona, tak, aby można było wyczuć jej aromat i smak. Bo dobra tequila ma smak i aromat. Nie mogłem sobie odmówić uczestniczenia w profesjonalnej degustacji tequili. Degustację prowadziła pracownica José Cuervo (fajną ma pracę). Tequila, w zależności od czasu leżakowania, dzieli się na zwykłą (białą), leżakującą 15 dni w beczkach, reposado (leżakująca 3-9 miesięcy) i añejo, która leżakuje 12 miesięcy. Im trunek dłużej leżakuje, tym ma łagodniejszy smak i zapach oraz nabiera złotego koloru. W czasie degustacji postawiono przed nami 3 kieliszki z tequilą – od zupełnie przeźroczystej po ciemno złotą – po kolei była to tequila biała, reposado i añejo. Różnica w smaku była kolosalna. Ta biała była paląca, reposado była dużo łagodniejsza, a añejo była wspaniała. Można ją łatwo rozpoznać rozprowadzając ją po ściankach kieliszka. Jest tak gęsta, że ściekając po ściance tworzy charakterystyczne zacieki, tak zwane łzy. Kupując tequile, trzeba zwracać również uwagę na napis 100% agave, ponieważ tylko on gwarantuje, że pochodzi ona tylko z agawy. W przeciwnym wypadku udział agawy może być nawet tylko 51%. Wszystkie te zasady są opisane w odpowiednich przepisach i kontrolowane przez komisję ds. produkcji tequili.

Nocna podróż autobusem do Guadalajary była bardzo luksusowa, siedzenie przypominały raczej te z lotniczej klasy business niż autobusowe. Gdyby nie film, którym kierowca katował nas przez pierwsze dwie godziny, jazdy byłoby super.

Guadalajara jest pierwszym dużym miastem, które widziałem od 2 tygodni. Różni się ono jednak mocno od stolicy, jest mniej kosmopolityczne, wydaje się żyć spokojniejszym życiem. Mieszkamy w hotelu w samym centrum, skąd można zwiedzać miasto na piechotę. Samo centrum jest średnio ciekawe, katedra, parę placów, ale nie dla zabytków tu przyjechaliśmy. Guadalajara do ojczyzna mariachis i tequili. Tequile będziemy poznawać jutro, dzisiaj skupiliśmy się na mariachis. Słynne miejsce, gdzie oni koncertują – Plaza de Mariachis – jest bardzo niepozorna, widzieliśmy tak kilku z nich strojących swoje instrumenty. Ożywa ona wieczorami, ale wtedy jest tam podobno niebezpiecznie, więc postanowiliśmy nie szukać guza i zobaczyć ich występ w restauracji Casa Bariachi, gdzie codziennie oni występują. Pierwszy raz byłem świadkiem takiego koncertu, była to typowa muzyka, w Polsce nazywana biesiadną. Zresztą to jest istota mariachis, grają oni do kotleta (a właściwie do tortilli), na weselach etc. Nie podoba mi się taka muzyka, natomiast pokaz był bardzo interesujący. Muzycy byli odpowiednio ubrani, grali muzykę, która jest symbolem Meksyku. W czasie koncertu sprzedali nam dwie płyty z ich “hitami”, będzie na pamiątkę. Bardzo się cieszę, że zdecydowaliśmy się zmienić plany i przyjechać tutaj. Teraz już wiem, że wizyta w Meksyku, bez poznania kultury mariachis byłaby niepełna.

Dzisiaj byliśmy również w Tlaquepaque, uroczej dzielnicy Guadalajary, pełnej małych uliczek, galerii i kawiarni. Super atmosfera, bardzo dobre miejsce na odpoczynek przy kawie i margaricie.

Ta zmiana planów sporo nas kosztowała – za zmianę lotu zapłaciliśmy niewiele mniej, niż za nowy bilet. Mam nadzieję, że Guadalajara będzie tego warta.

Dzisiaj rano zwiedzaliśmy ruiny Chichén Itzá. Fajne i bardzo dobrze odrestaurowane ruiny. Może z tego względu, w przeciwieństwie do innych widzianych do tej pory, nie można się na nie wspinać. Trochę szkoda, już się przyzwyczaiłem, że mogę wchodzić na zabytki. W mojej opinii ruiny te nie dorównują Tikal, ale z Palenque już mogę konkurować.

Dobrze, że nocowaliśmy blisko ruin i przyszliśmy zaraz po ich otwarciu. Dwie godziny później przyjechały już autobusy z wycieczkami z całego Jukatanu i ruiny zaroiły się od turystów. Ale my wtedy już zbieraliśmy się do wyjścia.

Do Cancún pojechaliśmy autobusem, a stamtąd polecieliśmy do Meksyku samolotem. Jeszcze w Cancún na lotnisku kupiłem przez telefon bilet na nocny autobus z Meksyku do Guadalajary.

Dzisiaj zwiedzaliśmy Palenque, najfajniejsze ruiny, jakie do tej pory widziałem. O ich atrakcyjności w moich oczach decyduje nie tyle ich ogrom i piękno, co ich położenie w samym centrum dżungli. Właśnie ta część nieodrestaurowana, porośnięta roślinnością, podobała mi się najbardziej. Zresztą całość robi ogromne wrażenie, zwłaszcza jeśli się pamięta, że zostało wybudowane 2000 lat temu, bez użycia narzędzi metalowych, zwierząt jucznych, a nawet koła.

Droga z El Panchán do ruin liczy 3 km, ale łatwo można ją pokonać jeżdżącym co kilka minut busem. Sam teren ruin jest podzielony jakby na 2 części – jedna, z Templo de las Inscripciones (Świątynią Inskrypcji) jest bardziej odrestaurowana – z ruin usunięto rośliny, wyrównano trawnik. Druga część, leżąca w dżungli, gęsto zarośnięta roślinnością, pozwala zobaczyć ruiny w taki sposób, w jaki widzieli je ich badacze w XIX w. Wśród historii z tymi ruinami związanych jedna z ciekawszych dotyczy ekscentrycznego hrabiego de Waldeck, który będąc w wieku 60 lat przez dwa lata mieszkał na szczycie jednej z piramid, która teraz zresztą nosi nazwę Templo de Conde (Świątynia Hrabiego). Po powrocie do Europy napisał książkę na temat Palenque ilustrując ją fałszywymi ilustracjami. Wzbudził tym ogromne zainteresowanie, wielu uważało Palenque za ruiny zaginionej Atlantydy.

Po dwóch zimnych dniach w górach znowu cieszymy się słońcem i ciepłem. Przybyliśmy do Palenque, podobno najfajniejszych ruin w Meksyku, zobaczymy jutro.

Ponieważ samo Palenque jest mało ciekawym miasteczkiem, nocujemy w El Panchán, małej osadzie w dżungli, przy drodze z Palenque do ruin. Jest tutaj dużo domków o zupełnie przyzwoitym standardzie (siatki na komary w oknach zamiast szyb, łazienka z ciepłą wodą), a do tego w dobrych cenach – płacimy 240 pesos za dobę. Miejsce jest naprawdę super, prawdziwa dżungla z

egzotycznymi roślinami i zwierzętami. Zrobiła ona na mnie ogromne wrażenie, to coś zupełne innego niż las, jaki znałem do tej pory. Nie chodzi tylko o różnice w roślinności, co o jej ogromną różnorodność. W lesie strefy umiarkowanej w jednym miejscu spotkać można kilka, kilkanaście gatunków roślin. Tutaj w jednym miejscu są ich dziesiątki, jeśli nie setki. Jedne rosną na drugich, przeplatają się, sąsiadują ze sobą. Różnorodność biologiczna i gęstość roślinności jest cechą, która wydaje mi się najbardziej charakterystyczną. Jestem tutaj kilka godzin, a widziałem już rodzinę małp, kolibra, mnóstwo kolorowych kwiatów i motyli. A tak naprawdę, to jest tylko namiastka dżungli, nie mogę doczekać się tej prawdziwej.

Domki rozłożone są na wystarczająco dużej powierzchni wśród drzew, aby nie czuło się tłoku. Na miejscu są też małe restauracje i agencje turystyczne, które oferują różny transport lub wycieczki. Nie musimy więc jechać do samego Palenque aby zarezerwować sobie transport do Gwatemali. Niestety, to wszystko ma również swoje złe strony. Panuje tutaj trochę atmosfera kurortu turystycznego, od której do tej pory zawsze udało się nam uciec. Teraz, zamiast słyszeć odgłosy lasu, słyszę jakieś żałosne fałsze zespołu grającego nieopodal. Szkoda, tego typu atrakcje mam w domu, tutaj przyjechałem zupełnie w innym celu. Nie mam pojęcia, dlaczego gospodarze wyobrażają sobie, że występy amatorskich zespołów to to, na co czekają przyjeżdżający tu ludzie. No trudno, i tak nie ma lepszego miejsca w drodze do Palenque, jakoś te dwie noce przetrzymam.