“Ale Sajgon!” chciało by się powiedzieć. Puls miasta bije tutaj wyjątkowo szybko i głośno. Ulicami pędzą tabuny skuterów przeciskając się pomiędzy pieszymi i nielicznymi jeszcze luksusowymi samochodami. Stare budynki powoli ustępują miejsca lśniącym drapaczom chmur, a małe sklepiki butikom światowych kreatorów mody. Kiedyś pewnie nowe i bogate zwycięży, a sklepy i skutery staną się tylko wspomnieniem.

Sajgon już kiedyś przegrał. To tutaj była stolica Południowego Wietnamu i stąd uciekali Amerykanie po przegranej wojnie. O tym przypomina Muzeum Pamiątek Wojennych, kiedyś zwane, bardziej trafne biorąc pod uwagę ekspozycję, Muzeum Zbrodni Wojennych Stanów Zjednoczonych i Chin. O Chinach nie ma tutaj nic, ale całe dwa piętra zajmują informacje o amerykańskiej agresji. Epatują one okrucieństwem i są bardzo jednostronne, ale faktem jest, że to co Amerykanie tutaj zrobili było potworne i trudno nie podziwiać Wietnamczyków za to, że byli w stanie przetrwać i wygrać to starcie.

Teraz oficjalna nazwa miasta to Ho Chi Minh, żądzą tutaj partia komunistyczna na spółkę z pieniądzem. Wietnam stara się wprowadzać chiński model: zamordyzm polityczny i wolny rynek. Efektem tego jest ogromne rozwarstwienie dochodów: wielu ludzi żyje w biedzie, ale w kraju jest coraz więcej bogatych ludzi, co widać w butikach Versace czy salonach Bentleya. Ale na przejściu granicznym wciąż jest komuna i nieudolni urzędnicy.

Nie, żeby mi było jakoś specjalnie żal tych ludzi na skuterach. Jeżdżą jak wariaci, gdy na drodze brakuje miejsca, pomykają po chodnikach, sam parę razy o mały włos nie zostałem rozjechany właśnie na chodniku. Ale moja wina, po co się plątam, tutaj nikt poza turystami nie chodzi na piechotę. Ciężko zresztą chodzić, skoro chodniki są zajęte przez jeżdżące po nich albo zaparkowane na nich skutery, a jeśli gdzieś nawet zostało jakieś miejsce, to jest ono zajęte przez handlarzy. Nie, Sajgon to zdecydowanie nie jest miejsce dla pieszych.

Miasto dużo lepiej wygląda wieczorem, gdy nie widać starych kamienic, a restauracje otwierają swoje drzwi. Jedzenie tutaj jest naprawdę wspaniałe, tylko dla niego warto tutaj przyjechać. Jest ciepło, więc można sobie usiąść przy stoliku w ogródku, z dala od ulicznego dźwięku, z głośników cicho sączy się jazz, w kieliszkach lśni dobre wino. I tylko jedzenie przypomina, że jesteśmy w Azji. Czasem trzeba sobie je samemu przygotować (na przykład rolując sajgonki albo wrzucając do podgrzewanego garnka owoce morza). Ale efekt jest obłędny, wciąż czuć tutaj kulturę francuskich kolonizatorów przyprawioną azjatyckimi aromatami.

Jutro opuszczamy już Sajgon, jedziemy do Delty Mekongu. Żegnajcie więc dobre restauracje, idą ciężkie czasy.

Mekong, jedna z najważniejszych rzek świata. Wypływa z Chin, ale to tutaj, w Wietnamie kończy swój bieg w Morzu Południowochińskim rozlewając się wcześniej w ogromną deltę.

Przyjechaliśmy tutaj zwabieni sławą i egzotyką tego miejsca, a przy okazji aby odetchnąć trochę od zgiełku miasta. Udało się nam znaleźć fajny nocleg kilka kilometrów od miasta Can Tho. Śpimy w Green Village Homestay, bardzo prostej bambusowej chacie, a nocą zamiast jazgotu skuterów słychać odgłosy nocnych zwierząt. Wszystko to jest podobne do Bambu Indah, w którym spaliśmy kiedyś na Bali, chociaż niestety nie aż tak wyrafinowane. Jednak niezwykła otwartość i uprzejmość właścicielki z nawiązką rekompensuje drobne niedogodności. Wietnamczycy zresztą są bardzo przyjaźni, ciągle spotykamy się z oznakami sympatii.

Dowiedzieliśmy się przy okazji, że biali uważani są tutaj za bardzo atrakcyjnych ludzi, ze względu na kolor skóry – tak jak my im zazdrościmy ciemniej karnacji, tak oni nam jasnej, co tylko świadczy o tym, że ciężko jest ludziom dogodzić.

Can Tho jest doskonałym punktem wypadowym do zwiedzania pływających bazarów. Problem tylko w tym, że trzeba wstać bardzo wcześnie rano, aby coś zobaczyć. Wcześnie rano oznacza 5.00! Warto jednak wstać, ponieważ widok dziesiątek, może setek mniejszych i większych łódek jest niezwykły. Właściciele tych łódek kupują od rolników owoce i warzywa (tylko tym się handluje) i dostarczają je tutaj. Każda łódka ma na maszcie zatknięty owoc, aby z daleka było widać co oferuje. Ich klientami są kolejni hurtownicy, którzy sprzedają produkty na lądzie. Jest to więc odpowiednik krakowskich Rybitw i tak jak u nas, dookoła wyrosło całe zaplecze: na mniejszych łódkach sprzedawane są napoje, jedzenie, ubrania, a nawet losy loteryjne. Ludzie żyją na łódkach, jedzą i śpią.

Samo Can Tho jest mało ciekawym miastem. Warto co najwyżej wybrać się na nocny bazar, na którym oferuje się szwarc, mydło i powidło, a przy okazji również bardzo dobre jedzenie sprzedawane na ulicznych straganach. Zdaje się, że zdecydowanie za dużo tutaj jem, na szczęście to jedzenie jest niskokaloryczne, oparte głównie na warzywach, owocach i ziołach, więc nie spotyka się tutaj otyłych ludzi. Mam więc nadzieję, że mnie również nie przybędzie.

Tego nie było w planie. Nie, żebyśmy nie uważali tego miasta za warte odwiedzenia, ale odstręczała nas myśl o chłodzie o tej porze roku. Poza tym, wakacje to zawsze są kompromisy, nawet jadąc na 3 tygodnie w tak duży region, trzeba coś wybrać i z czegoś zrezygnować.

Hanoi i cały północny Wietnam planowaliśmy zostawić “na kiedyś”, czyli tak na prawdę “na nigdy”. Zaraz z Delty Mekongu mieliśmy pojechać na parę dni na plażę do Kambodży, jednak gdy planowaliśmy podróż z Can Tho do Silhanoukville doszliśmy do wniosku, że szkoda nam dwóch dni na przejazd na plażę, skoro w ciągu 2 godzin możemy być samolotem w Hanoi. Kupiliśmy więc bilety i znaleźliśmy się w stolicy Wietnamu. Nie żałujemy, chociaż pewnie już nigdy Silhanoukville nie zobaczymy.

Hanoi to zdecydowanie ciekawsze miasto niż Ho Chi Minh. Oczywiście, również są tutaj miliony skuterów, również jest hałaśliwie i tłoczno. Ale jest również coś, czego brakowało w Sajgonie: klimat. Stare miasto, gdzie śpimy, to labirynt małych uliczek, pełnych sklepików, barów i restauracyjek. Można na nich spotkać handlarzy noszących ze sobą swój kram albo wiozących go na rowerze, można również wstąpić do jednej z małych świątyń na chwilę modlitwy, medytacji albo tylko po to, aby podziwiać jej piękno. Można zajrzeć do któregoś z setek barów ulicznych aby zjeść wraz z hanojczykami pho bo czy bun cha albo usiąść w którejś z eleganckich restauracji i spróbować kuchni fusion łączącej to co najlepsze w tradycji europejskiej i azjatyckiej.

Będąc tutaj trudno nie zobaczyć jeziora Hoan Kiem wraz ze znajdującą się na niej świątynią Ngoc Son. Jezioro jest takie sobie, ale fajnie się dookoła niego przespacerować. Rano dużo ludzi podobno ćwiczy w jego okolicach tai-chi. Podobno, bo byliśmy zbyt leniwi aby wstać o 6. i to zobaczyć. Najfajniejszy chyba tam jest jednak ładny, czerwony mostek prowadzący na wysepkę, na której znajduje się świątynia.

Ładniejszą świątynią jest Bach Ma, również znajdująca się na starym mieście, ją koniecznie trzeba odwiedzić. Mieliśmy w planie pójść również do muzeum w byłym więzieniu Hao Lo, lepiej znanym jako “Hanoi Hilton”, gdzie byli trzymani amerykańscy jeńcy, ale niestety brakło czasu. Mauzoleum Ho Chi Minha od początku nie planowaliśmy oglądać.

Jeden z cudów świata, na liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Kilka tysięcy wysp wyrasta pionowymi skałami prosto z morza tworząc niesamowitą scenerię. Zdecydowaliśmy się wypłynąć i spędzić noc na łódce pośród tych wysepek.

W powietrzy było lekka mgiełka, w której rozpływały się bardziej oddalone od nas wyspy. Było za to słonecznie i wystarczająco ciepło, aby z leżaka na górnym pokładzie oglądać piękno zatoki. Większe i mniejsze wysepki powoli przesuwały się przed naszymi oczami w miarę jak statek coraz bardziej zanurzał się w archipelag. Wyspy, a właściwie większe i mniejsze pionowe skały gęsto wyrastające z morza, całkowicie bezludne, porośnięte rzadką roślinnością tworzą prawdziwy labirynt, w który poruszają się dziesiątki, może setki łódek z turystami. Na szczęście zatoka jest na tyle duża, że jakiś czas po wypłynięcie z portu traci się z oczu inne łódki i można w spokoju delektować się spokojem i pięknem przyrody.

Podróż z Hanoi do miasta Ha Long skąd wyruszają łódki trwa 4 godziny i, jak to w Azji, jest dość traumatycznym przeżyciem. Najwygodniej jest zorganizować wszystko przez jakąś agencję turystyczną w Hanoi, wtedy oni zajmą się transferem. Same statki są dość komfortowe, kabiny są spore, z łazienką i klimatyzacją. Na łodzi zapewnione jest tradycyjne, smaczne jedzenie wietnamskie. Na noc statek cumuje, a rano rusza z powrotem, całość trwa prawie 24 godziny plus transfer w obie strony.