Widziałem dzisiaj Machu Picchu. Robi duże wrażenie, głównie z powodu jego niezwykłego położenia wysoko w górach. Nie sądzę jednak, aby było to coś nadzwyczajnego, jedynego w swoim rodzaju. Po prostu fajne ruiny w przepięknym miejscu. Może wyjdę na zblazowanego ignoranta, ale de gustibus…

Wstaliśmy zgodnie z planem o 4. Poranek był trochę kłopotliwy, ponieważ w hotelu od wczoraj nie było światła. Pomagaliśmy sobie latarką, a punktualnie o 5. zeszliśmy na śniadanie. Gdy o 5.30 szliśmy na przystanek, aby pojechać pierwszym autobusem na górę, sądziłem, że zastanę tam kilku podobnych zapaleńców jak my. Jakiż był mój szok, gdy zobaczyłem ok. 200 metrową kolejkę. Na szczęście transport zorganizowany jest bardzo sprawnie, tak więc o 6.30 byliśmy już na górze, w sam raz aby zająć dogodne miejsce i czekać na wschód słońca. Powoli obserwowałem jak słońce oświetla coraz to lepiej góry, aż ok. 7.15 oświetliło ruiny. W świetle wschodzącego słońca wyglądają one urzekająco. Zrobiliśmy parę zdjęć i poszliśmy zwiedzać ruiny. Są one dość dobrze zachowane, a rzemiosło kamieniarskie Inków robi wrażenie. Ale nie było tam nic naprawdę zapierającego dech w piersiach, nic tak monumentalnego jak np. piramidy Egipcjan czy Majów. Do tego Peruwiańczycy psują nastrój tego miejsca poprzez puszczenie na ruiny kilkunastu lam z żółtymi, plastikowymi kolczykami.

Poszliśmy również zobaczyć Most Inków, jakieś pół godziny spaceru od ruin. Chciałem przede wszystkim zobaczyć jak wygląda las deszczowy i niestety bardzo się rozczarowałem. Może to wina zimy, ale to co widziałem nie umywa się do dżungli, którą widziałem w Meksyku albo w Gwatemali. Sam most Inków jest zresztą w remoncie i nie można do niego się zbliżać.

Do Aguas Calientes wróciliśmy około 13., zjedliśmy obiad, odebrali zostawiony w hotelu plecak i poszliśmy na dworzec aby czekać na pociąg. Niestety w poniedziałek, gdy kupowaliśmy bilety, nie było już miejsca w pociągu klasy backpacker i musieliśmy wrócić o połowę droższym vistadome. Od backpacker różni się oknami w dachu i stolikami pomiędzy siedzeniami. Na pokładzie serwowany jest drobny, darmowy poczęstunek. Niestety, te stoliki powodują, że miejsca na nogi jest mniej. A do tego pociągiem tym jechał straszny element – wycieczka jakichś starych pierników, którzy gdy sobie lekko wypili, zaczęli zachowywać się bardzo głośno.

Z dworca w Poroy do Cusco dojechaliśmy busem i wrócili do tego samego hotelu, w którym spaliśmy wcześniej.

Jesteśmy w Aguas Calientes, miejscowości u stóp słynnego Machu Picchu. Jutro sprawdzimy, czy miejsce to nie jest przypadkiem przereklamowane.

Niewiele brakowało, a nie dojechalibyśmy w ogóle tutaj. Rano okazało się, że drogi wokół Cuzco są zablokowane przez jakiś agresywnych protestujących. Samochody nie mogły wyjechać z miasta, a my mieliśmy o 7.42 pociąg z Poroy. Znaleźmy taksówkarza, który zgodził się zawieźć nas do Poroy, ale za podwójną stawkę (40 soli). Facet jednak dowiózł nas jedynie do blokad i spanikował, gdy zobaczył samochód trafiony jakimś gruzem. Zapłaciłem mu tylko 20 soli i zatrzymałem policyjny pick-up, a panowie policjanci byli na tyle wspaniałomyślni, że zgodzili się nas podrzucić. Nikt nie odważył się atakować policji, więc kawałek żeśmy ujechali, ale potem droga okazała się zupełnie zablokowana, więc poszliśmy na piechotę. Blokadę przeszliśmy bez problemu, a potem zapytałem się stojącego policjanta, jak daleko do Poroy. Ten powiedział, że jakieś pół godziny na piechotę, ale bezceremonialnie zatrzymał jakieś kombi. Było co prawda już pełne, ale kierowca zrobił nam miejsce w bagażniku i w ten sposób dojechaliśmy do Poroy.

Droga do Aguas Calientes jest bardzo malownicza. Tory wiją się wśród gór, a roślinność powoli przechodzi w las deszczowy. Niestety, na końcu tej drogi jest Aguas Calientes, jedna z najbrzydszych miejscowości jakie w życiu widziałem. Jest cudownie położona, wśród gór, ale jej zabudowa to chaotycznie pobudowane restauracje, hotele i budki z pamiątkami. Zewsząd napadają namolni zaganiacze do restauracji. A do tego jest bardzo drogo. Za przeciętny hotel płacimy $90, autobus podwożący do ruin i z powrotem (20 min.) kosztuje $14, a samo wejście na ruiny $40. Łącznie z wczorajszymi $230 za pociąg robi to ponad $220 za osobę! Mam nadzieję, że Machu Picchu będzie wart tej strasznej kasy.

Dzisiaj trochę pospacerowaliśmy po tym koszmarnym miejscu, a jutro wstajemy o 4.00, aby złapać pierwsze promienie słońca na Machu Picchu.

Mam mieszane uczucia co do Cuzco. z jednej strony to bardzo ładne miasto, z wąskimi uliczkami, ładnymi zabytkami. Ale to również miasto tysięcy turystów oraz nachalnych mieszkańców, którzy chcą sprzedać wszystko i wszystkim. Turystów jest więcej niż mieszkańców, spotyka się ich na ulicy, w muzeach (tam akurat najrzadziej), w restauracjach. A wokół nich krążą sprzedawcy obrazków, czapek, szalików, naganiacze restauracji, dziewczynki w strojach regionalnych z barankami na rękach, które krzyczą „foto!” i każą sobie płacić za zdjęcie z nimi zrobione, oraz starsze Indianki, które robią to samo, ale zamiast baranka wloką za sobą wielką żywą lamę. Do tego w bezwzględny sposób doi się turystów. Nie tylko w restauracjach i hotelach, droższych o 30 proc. od innych miast. Dzisiaj kupiliśmy bilety na jutrzejszy pociąg do Machu Picchu. Kosztowały 230 dolarów! A nie ma innego sposobu na dostanie się na miejsce. Poza trekkingiem, na który potrzeba po pierwsze kilka dni, a po drugie jest jeszcze droższy. I tak bym nie poszedł, bo nie mam ochoty iść w pochodzie turystów i nie mam ochoty spędzić z przypadkowymi ludźmi kilku dni, a samemu nie wolno iść na szlak. Poza tym, najważniejszą trasę trzeba rezerwować na ponad rok naprzód (sic!). Co prawda są też trasy alternatywne, ale również zatłoczone.

Po kupieniu tych horrendalnie drogich biletów na pociąg poszliśmy na pobliski targ rękodzielniczy, gdzie pokupowaliśmy trochę pamiątek. Następnie poszliśmy do Qorikancha oglądać pozostałości świątyni Inków, przemienionej przez Hiszpanów w katedrę. Na fragmentach inkaskich murów widać było niezwykłe mistrzostwo sztuki kamieniarskiej – poszczególne kamienie pasują do siebie idealnie, bez najmniejszych szczelin. Zresztą ten kunszt weryfikowała sama natura – podczas wielokrotnych trzęsień ziemi regularnie niszczona była kolonialna nadbudowa, podczas, gdy inkaskie mury pozostały niewzruszone.

Potem poszliśmy do katedry przy Plaza de Armas, za zwiedzanie której zapłacić trzeba 25 soli. W środku ciekawostką jest obraz przedstawiający Ostatnią Wieczerzę, gdzie zamiast chleba jest cuy (pieczona świnka morska), a zamiast wina chicha morada. Cała katedra jest piękna, tonie w złotych i srebrnych zdobieniach. Złoto i srebro Hiszpanie „zdobyli” mordując i rabując Inków. Teraz ich potomkowie, za oglądanie tego ociekającego krwią złota każą sobie płacić 25 soli od osoby. Wniosek jest prosty: mordowanie i rabowanie się opłacają.

Byliśmy jeszcze w muzeum sztuki prekolumbijskiej i Muzeum Inca. ekspozycje dość ciekawe, ale bilety znowu drogie.

Wydaje się, że przekleństwem Cuzco jest krótki sezon turystyczny trwający od czerwca do sierpnia. Cały świat przyjeżdża wtedy, aby oglądnąć Machu Picchu, a wszyscy cusceños starają się wtedy zarobić za cały rok.

Prawie cały dzisiejszy dzień spędziliśmy w autobusie w drodze do Cuzco. Trochę sam jestem sobie winny – kupując bilety dopytałem się dokładnie o rodzaj autobusu, którym pojedziemy, ale niestety nie przyszło mi do głowy spytać się, czy jest to autobus bezpośredni. A nasz niestety nie był i zatrzymywał się wiele razy po drodze w wyniku czego podróż trwała 8 godz. zamiast 6. Mam nauczkę na przyszłość, ale to już na innych wakacjach, tutaj już autobusem jeździć nie będę. Po drodze bardzo zmienił się krajobraz, wszechobecną od początku wakacji pustynię zastąpiła zieleń i drzewa. Góry wyglądają zupełnie inaczej niż np. w kanionie Colca, są porośnięte roślinnością.

Gdy przyjechaliśmy do Cuzco było już ciemno więc nie mogliśmy dokładnie przyglądnąć się miastu. Wydaje się być bardzo piękne, ale również niestety pełne turystów. Gdy spacerowaliśmy po centrum w poszukiwaniu miejsca, gdzie można zjeść kolację, mijały nas tłumy. Dookoła pełno najróżniejszych restauracji i barów, chyba jeszcze więcej niż w centrum Krakowa.

Do tego wszystkiego jest drogo. Za obiad zapłaciliśmy 100 soli, jakieś 30 proc. więcej niż gdzie indziej. Również hotel jest horrendalnie drogi, a do tego były problemy ze znalezieniem wolnego miejsca.

Zdobyłem dzisiaj 4,100 m n.p.m. Co prawda zaczynałem od 3,800, ale to wciąż wyczyn. Dyszałem niemiłosiernie, serce chciało się wyrwać z klatki, a przerwy robiłem co 10 min. Jednak wyszedłem. Wspinaliśmy się z plaży na szczyt wyspy, na której mieszkaliśmy. Wspinaczka po tym stromym wzgórzu nauczyła nas pokory dla wysokości. Oboje sporo chodzimy po górach, w Polsce takie wzgórze nie zrobiło by na nas wrażenia, ale tutaj, na 4,000 m, gdy powietrze zawiera połowę mniej tlenu niż w Krakowie, sytuacja zmienia się dramatycznie. Dobra nauczka na przyszłość. Trochę dopadła mnie też choroba wysokościowa, która akurat w moim przypadku powodowała bezsenność, coś, co dla mnie jest zupełną nowością – z czym jak z czym, ale ze snem nigdy nie miałem problemu. Na szczęście Jola miała ze sobą łagodne tabletki nasenne, które rozwiązują sprawę.

Noc minęła spokojnie, było dużo cieplej, niż się spodziewałem. Rano wstaliśmy, zjedliśmy śniadanie przygotowane przez naszych gospodarzy i poszli na plażę. Chwilę wcześniej jednak byliśmy świadkiem postrzyżyn – syn gospodarzy kończył 2 lata i z tej okazji miał mieć pierwszy raz obcięte włosy. Zwyczaj każe, że musi zrobić to ktoś obcy i gdy przedwczoraj Duńczycy przyjechali, starszy z nich został poproszony o tą przysługę. Szkoda, mogłem to być ja.

Zauważyłem, że o ile kobiety na wyspie cały czas ubierają się w tradycyjne stroje, to mężczyźni robią to wyłącznie na pokaz, między 12. a 14. gdy na wyspie przebywają turyści. potem chodzą w zwykłych ubraniach. Trochę to żałosne, a do tego czułem się lekko oszukany.

W południe zjedliśmy obiad, a potem Tomas, gospodarz u którego mieszkaliśmy poszedł z nami na Plaza Mayor abyśmy mogli dołączyć do wycieczki, z którą mieliśmy wrócić do Puno. Wcześniej jednak zapłaciłem za nocleg – 100 soli od osoby. Nawet biorąc pod uwagę 3 posiłki, to rozbój w biały dzień. Trudno, wolę zapłacić im niż jakiejś agencji w Puno, która sobie weźmie 80 proc.

Gdy wróciliśmy do Puno prosto z portu pojechaliśmy zabawną mototaksówką (motor z dwuosobową budką z tyłu) na dworzec autobusowy, aby kupić bilety na jutro do Cuzco. Trochę nas taksówkarz naciął, ponieważ cena, którą podał mi zanim wsiadłem dotyczyła 1 osoby. Trudno, i tak było warto.

Zanim weszliśmy na dworzec, zatrzymała nas policja i kazała pójść na pobliski komisariat. Powiedzieli, że szukają marihuany i fałszywych pieniędzy. Przeszukali bagaż, który mieliśmy ze sobą oraz kazali opróżnić kieszenie. W sumie byli jednak grzeczni i szybko nas puścili.

Kupiliśmy bilety, wrócili do hotelu już zwykłą taksówką, a potem poszliśmy na kolację.

Jestem na Isla Taquile, na środku jeziora Titikaka, najwyżej na świecie położonego żeglownego jeziora. Śpimy w domku gościnnym u jednego z mieszkańców wyspy. Warunki są spartańskie: 4 ściany, 2 łóżka, prowizoryczny dach przez który wieje wiatr. Łazienki nie ma, wody nie ma, wychodek jest. Na zewnątrz. A tam będzie w nocy -10°C. Ale gdy wyszedłem na chwilę na pole, popatrzyłem na miliardy gwiazd nad głową, wiedziałem, że było warto. Powietrze jest tutaj wyjątkowo czyste, a do tego duża wysokość powoduje, że gwiazdy są znakomicie widoczne. Takiego nieba nad głową, takiej ciszy i spokoju trudno już szukać w Europie.

Wczoraj wieczór kupiliśmy w hotelu wycieczkę na wyspę Taquile. Szczerze mówiąc, byliśmy tak zmęczeni, że nie mieliśmy nawet siły sprawdzić co to za wycieczka. Myślałem, że łódka po prostu zawiezie nas na wyspę, a na następny dzień odbierze. Jednak okazało się, że to wycieczka z przewodnikiem, a po drodze zwidzimy pływające wyspy Uros.

Sprawiają one niesamowite wrażenie. Gdy się po nich stąpa, chodzi się po pływającej macie ze świeżej trzciny. Grunt lekko ugina się pod stopami, a wszystko kołysze się w rytm fal. I na tym podobno mieszkają ludzie, oczywiście w domach z trzciny. Łowią ryby z łódek z trzciny, a ja miałem okazję przepłynąć się taką łódką. Niesamowici ludzie, do tego bardzo przyjaźni i weseli. Szkoda tylko, że to już najprawdopodobniej ostatnie pokolenie ludzi tak mieszkających, ich dzieci wolą już mieszkać na stałym lądzie. Zresztą tak naprawdę nie wiem jak jest naprawdę, nie jestem pewny, czy to nie jest tylko przedstawienie dla turystów. Jakkolwiek by jednak nie było, wygląda to fajnie.

Po opuszczeniu pływających wysp popłynęliśmy dalej i po 2 godzinach z kawałkiem wysiedliśmy na wyspie Taquile. Po wyczerpującej na tej wysokości wędrówce pod górę, dotarliśmy do miejsca, gdzie zjedliśmy obiad będący częścią wycieczki. W międzyczasie kilkoro mieszkańców wyspy dało, trącający mocno cepelią, pokaz tańca. Na szczęście zaraz potem odłączyliśmy się od grupy i poszliśmy za mężczyzną, który miał do wynajęcia domek, w którym teraz śpimy.

Turyści szybko wyjechali, a my spacerowaliśmy po całej wyspie. Tutejsi ludzie stworzyli sobie swój własny świat. Mają swoje zwyczaje, stroje. Ciekawym jest, że mężczyźni szyją ubrania dla swoich żon i córek, a kobiety dla mężów i synów. W wiosce często widzi się mieszkańców obojga płci, którzy idąc snują nić na coś w rodzaju wrzeciona, albo dziergają coś na drutach lub szydełku. Innym zwyczajem, który pewnie przyjąłby się w Polsce, jest wymiana liści koki przy przywitaniu. Gdyby tylko liście koki zamienić na trawkę…

Obok nas, w tym samym domku mieszka dwóch Duńczyków, którzy przybyli na wyspę dzień wcześniej, ojciec z synem. Są na miesięcznych wakacjach po których młodszy, Johanes, wyjedzie do Boliwii pracować przez 6 miesięcy z tamtejszymi sierotami. A jego ojciec wróci do pracy w szkole. Obaj są niezwykłymi ludźmi. W szczególności ojciec, w młodości hippie, który przemierzył cały świat. Cieszę się, że ich spotkałem, szkoda, że miałem tak mało czasu, aby ich poznać.

Widziałem dzisiaj kondory! Były kilka metrów ode mnie. Widok tych wielkich (do 2.8 m rozpiętości skrzydeł) ptaków majestatycznie szybujących w powietrzu sprawił, że zapomniałem o wszystkich trudach dnia poprzedniego.

Noc, wbrew obawom, okazała się dość ciepła. Mimo, że domek w którym mieszkaliśmy nie miał ogrzewania, a dach i ściany były niesamowicie dziurawe, ciepłe wełniane koce sprawdziły się. Może kupię sobie taki.

Wstaliśmy wcześnie rano, aby już o 6.30 pojechać autobusem na Cruz del Condor. Dobrze, że nie ociągaliśmy się, ponieważ już o 9.30 śladu po ptakach już nie było, a tak byliśmy świadkami niezwykłego spektaklu – kilkanaście kondorów majestatycznie szybowało w powietrzu w kanionie od czasu do czasu przysiadając na skale. Dookoła było niestety mnóstwo innych turystów, ale na szczęście nie przeszkadzali oni w podziwianiu ptaków. Bardziej za to przeszkadzała wysokość i rozrzedzone powietrze powodujące, że już po kilkumetrowej wspinaczce serce biło mi jak młot. Fajnie, na takiej, a nawet jeszcze większej wysokości spędzę jeszcze tydzień, a potem, po powrocie do Polski spróbuję pobić swój rekord na 10 km. Wiem, że ta dodatkowa hemoglobina, którą moje ciało wytworzy, to mały doping, ale zdaje się, że legalny.

Po powrocie do Cabanaconde poszliśmy przespacerowaliśmy się po wiosce. Akurat trafiliśmy na uroczystą paradę z okazji święta Virgen de Carmen, które rozpoczęło się wczoraj i trwać będzie kilka dni. Mieszkańcy wioski byli uroczyście ubrani, tańczyli i pili piwo. Fajne święto. Gorzej, że dzisiaj wieczorem miała być corrida, na szczęście wyjechaliśmy przed tym żenującym i okrutnym widowiskiem.

Wieczorem wróciliśmy do Arequipy. Kierowca znowu przez całą drogę katował nas disco peruano, ale na szczęście założyłem sobie słuchawki i znalazłem nawet w moim iPodzie coś bardziej peruwiańskiego: El Condor Pasa Simona & Garfunkela.

Ciekawe zdarzenie miało miejsce na dworcu w Arequipie. Gdy wyszliśmy szukać taksówki podszedł do nas policjant i spytał się, dokąd chcemy jechać. Potem zaprowadził nas do taksówki, targował się z taksówkarzem o cenę (sic!), a następnie nagrał kamerą nas, taksówkarza i jego dowód osobisty. Myślę, że było to raczej  pokazówka – nie spotkaliśmy się do tej pory z żadnym zagrożeniem, a taksówkami w Peru jeździliśmy już mnóstwo razy.