Miasto, po którym nie spodziewaliśmy się dużo, a które sprawiło nam bardzo miłą niespodziankę. Okazało się być tak fajne, że zamiast planowanych kilku godzin, spędziliśmy tutaj dwa dni.

Miasto słynie oczywiście z jerez (sherry) – produkowanego tutaj mocnego wina. Nie mogło się więc obejść bez pielgrzymki do jednej z winnic. Polecono nam Bodega Tradición, która specjalizuje się w starych sherry. Mają nawet kilka beczek z 1970 r., podobno to był bardzo dobry rocznik, trudno się z tym nie zgodzić. 😉 Jednak jerez nie jest winem w moim typie, niech piją go Anglicy, ja wolę coś lżejszego.

Ale Jeréz to nie tylko sherry, to również, o czym niewielu wie, ważny ośrodek flamenco. Działa tutaj nawet instytut flamenkologii (sic!), mający w swoich zasobach tysiące książek, filmów i innych materiałów dotyczących tej sztuki. Stąd wywodzi się bulería, jedna z odmian flamenco. Mieliśmy okazję pójść na koncert jednego z najsłynniejszych artystów, pochodzącego się z tego miasta Chopillo de Jeréz. Z różnych względów bardzo wahałem się czy wziąć udział w tym pokazie, także dlatego, że wcześniej kilka razy widziałem w Hiszpanii pokazy flamenco. Ten był jednak zupełnie inny. Nie tylko dlatego, że nie było tam tańca, więc wszystko ograniczało się do muzyki, ale przede wszystkim dlatego, że po raz pierwszy byłem na występnie, gdzie turyści stanowili drobną mniejszość, za to lokalna publiczność stworzyła wspaniałą atmosferę, wchodząc w interakcje z artystą, zachęcając go okrzykami do jeszcze lepszego śpiewu. Nigdy czegoś takiego nie widziałem, nie wiedziałem nawet, że tak koncert flamenco może wyglądać.

Jest jeszcze trzeci symbol Jeréz – to konie. Zobaczyłem ich hodowlę w stadninie pod miastem. To, że konie są pięknymi zwierzętami, to każdy wie, ale pokaz ich ujeżdżania był niesamowity. Widziałem takie rzeczy dawno temu w TV, ale zobaczyć to na własne oczy to co innego. Pod wpływem tego występu przypomniało mi się, że kiedyś sam jeździłem konno i zapragnąłem do tego wrócić. Oczywiście nie marzę o takich wyczynach jak tutejsi jeźdźcy, ale być znowu z tymi pięknymi zwierzętami, to niezwykła przyjemność

Zdaje się, że miałem zbyt duże oczekiwania co do Kadyksu, stąd pewnie małe rozczarowanie, którego tutaj doświadczyłem. Jednak warto zajrzeć do Kadyksu, najprawdopodobniej najstarszego miasta w Europie.

Na szczęście to miasto opiera się trochę najeźdźcom z Północy i nie zostało kompletnie zabetonowane paskudnymi apartamentowcami. Poza paroma wyjątkami stara część miasta zachowała swój stary klimat i można w nieskończoność spacerować po labiryncie uliczek odwiedzając od czasu do czasu takie miejsca jak Park Genoves (ogród botaniczny, oprócz różnych gatunków roślin można tutaj spotkać nawet papugi), Torre Tavira, skąd nie tylko rozciąga się piękny widok na miasto, ale gdzie również można oglądać niezwykły pokaz camera oscura, gdzie na ekranie, w zupełniej ciemności, obserwować można na żywo życie miasta podglądane przez system luster. Koniecznie trzeba się przejść nabrzeżnym pasażem El Campo del Sur, który przypomina słynny hawański El Malecón, grał go zresztą w jednym z filmów o Bondzie

Prawie dokładnie rok temu również byłem w Córdobie, ale argentyńskiej. Teraz odwiedziłem tą hiszpańską, o wiele dłuższej tradycji, pamiętającej jeszcze czasy Al-Andalus, kalifatu, złotej ery kultury islamskiej, gdy w przyjaźni żyli tutaj muzułmanie, chrześcijanie i żydzi.

Największą atrakcją miasta jest Katedra, nosząca nazwę Mezquita (meczet). To swoiste rozdwojenie jaźni ma swoje wytłumaczenie zarówno w historii, jak i architekturze tego miejsca. Obecna świątynia katolicka powstała na środku muzułmańskiego meczetu, a ten z kolei, powstał na miejscu wizygockiego kościoła pod wezwaniem Św. Wincentego. Tą historię widać do dzisiaj – typowy dla islamskiej architektury las kolumn i arkad otacza ołtarz i nawę kościoła. To wszystko wygląda bardzo oryginalnie.

Córdoba to jednak nie tylko Mezquita. Jednym z symboli miasta są ukwiecone patia. Co prawda coroczny konkurs zaczyna się dopiero za 2 tygodnie, ale już dzisiaj można zwiedzać wiele pięknych ogrodów, które wkrótce będą konkurować ze sobą. Warto zaopatrzyć się w plan, odwiedzić kilka domów i porozmawiać z właścicielami tych pięknych ogrodów.

Widzieliśmy również Alzacar de los Reyes Cristianos. Największą jego atrakcją są ogrody, piękne, ale jednak odstające od tych, które widzieliśmy kiedyś w Sevilli, nie mówiąc już o Generalife w Alhambrze.

Andaluzja słynie z hodowli koni, a w Córdobie istnieją do dzisiaj Stajnie Królewskie. Niestety w czasie, kiedy byliśmy w mieście nie było pokazów konnych, musieliśmy zadowolić się samymi odwiedzinami w stajniach. Ale mieliśmy szczęście i jeden z koni był ćwiczony na padoku, dzięki czemu mieliśmy okazję aby podziwiać to piękne zwierzę.

Co jest symbolem Hiszpanii? Na pewno flamenco, wino, plaże, słońce, dla niektórych pewnie jacyś piłkarze. Ale jest jeszcze jeden widok, który nieodparcie przywodzi nam na myśl Hiszpanię: to wiatraki, z którymi walczył Don Kichote.

Jadąc dzisiaj z Toledo do Córdoby zboczyliśmy nieco z drogi i wstąpiliśmy na parę godzin do małej miejscowości Consuegra, aby zobaczyć je na własne oczy. Nie wiem, czy akurat o nich myślał Cervantes pisząc swoje dzieło, ale jest to całkiem prawdopodobne, w końcu to jest La Mancha, ojczyzna Błędnego Rycerza.

Dzisiaj oczywiście żaden z tych wiatraków już nie pracuje, ale stały się dużą atrakcją turystyczną i można je zobaczyć na wielu pocztówkach z Hiszpanii. Nic dziwnego, tuzin charakterystycznych budowli na grzbiecie wzgórza górującego nad okolicą robi duże wrażenie, szczególnie na tle niebieskiego nieba. Byliśmy nawet w środku jednego z nich, gdzie można było zobaczyć fragmenty mechanizmu.

Po kilku dalekich wyjazdach w tym roku zdecydowaliśmy się spędzić wakacje dużo bliżej i po raz pierwszy pojechać na dłużej do Hiszpanii. Dlatego wróciliśmy do Andaluzji aby zobaczyć mniej popularne miejsca, na które wcześniej nie było czasu.

Zanim jednak do Andaluzji dojedziemy, zatrzymaliśmy się na dwa dni w Toledo w regionie Castilla – La Mancha.

Cóż, szału nie ma. Pewnie znowu wyjdę na malkontenta, ale to chyba tylko moje oczekiwania były zbyt wielkie. Toledo jest bardzo ładnym miastem, ale brak mu jakiegoś  czaru, uroku, który obezwładniłby gościa i nie pozwoliłby mu o tym miejscu zapomnieć. Są miejsca, które oszałamiają od pierwszego widzenia, niestety nic takiego mi się w Toledo nie przydarzyło.

Nie oznacza to oczywiście, że nie ma tutaj nic ciekawego do zobaczenia. Zdecydowanie warta zobaczenia była katedra, chyba najpiękniejsza jaką widziałem. A w środku kolekcja dzień El Greca, której nie powstydziło by się żadne muzeum. W ogóle El Greco był mocno związany z Toledo, tutaj mieszkał przez dużą część swojego życia, tutaj powstawały jego najsłynniejsze dzieła, w tym Pogrzeb Hrabiego Orgaza, który wystawiony jest w Iglesia de Santo Tomé. W sumie fajnie się złożyło, niedawno byłem na  Weselu Hrabiego Orgaza w Teatrze Starym, więc mam kontekst.

Warte odwiedzenie jest również Museo del Greco, które przedstawia trochę obrazów tego artysty oraz malarzy powiązanych z nim.

Toledo promuje się jako miasto trzech kultur: chrześcijańskiej, muzułmańskiej i żydowskiej. Faktem jednak jest, że z tych dwóch ostatnich niewiele zostało. Synagoga del Tránsito i malutka Mezquita de la Luz, to właściwie wszystko co udało mi się zobaczyć.